Budownictwo pasywne
Historia domów pasywnych zaczęła się stosunkowo niedawno, w Niemczech. Idea stworzenia budynku, który będzie potrzebował znacznie mniej energii, narodziła się w Instytucie Domu Pasywnego, w Darmstadt. Zgodnie z przyjętymi założeniami, dom pasywny miał zużywać w ciągu roku jedynie 15 kWh na każdy metr powierzchni. Wszystko za sprawą szczelnych ścian i okien. Autorzy projektu uznali, że odpowiednio zaprojektowany i usytuowany budynek będzie się sam nagrzewał, dzięki wykorzystaniu promieni słonecznych. Odpowiednią dawkę ciepła dostarczą mu również mieszkańcy.
Dom pasywny miał być tani w eksploatacji i bezpieczny dla środowiska naturalnego. Bilans cieplny miał być zapewniony dzięki kolektorom słonecznym. Wszystkie źródła cieplne uznane zostały za pasywne, stąd nazwa tego typu budynków. Niezwykle istotne było zaprojektowanie takiej wentylacji, która zagwarantuje niezbędną wymianę powietrza, bez wydalania drogocennego ciepła. W budownictwie pasywnym zastąpiono tradycyjną wentylację grawitacyjną, systemami mechanicznymi z rekuperacją.
W naszym kraju budownictwo pasywne praktycznie nie istnieje. Często myli się je z domami energooszczędnymi, które zużywać mogą dwa razy więcej ciepła na metr kwadratowy. Powodem są koszty budowy i ograniczenia konstrukcyjne, które nie wszystkim inwestorom przypadają do gustu. Poza tym w domach pasywnych wymagana jest niezwykła precyzja wykonania każdego detalu. Niestety rodzima sztuka budowlana nie jest na tyle rozwinięta, aby na szeroką skalę udało się zachować bardzo wyśrubowane, niemieckie standardy.